Maar eerst wat achtergrondinformatie: ik ben een muziekfestivalverslaafde tot op het bot. Ik kan niet genoeg krijgen. Ik woonde de Vans Warped Tour bij als jonge punkrocker op de middelbare school en op de universiteit, samen met andere daglange muziekfestivals, meestal in het punk- en alternatieve genre. De punkscene was zo aantrekkelijk voor mij als pre-tiener en daarbuiten, omdat het een geweldig gevoel van eenheid en empowerment had. Ik had het gevoel dat ik er helemaal bij hoorde. Ik was niet raar om mijn eigen kleding te maken of te vechten voor mijn rechten en de rechten van anderen. Ik had echt het gevoel dat ik een positief verschil kon maken in de wereld. En ik was niet de enige. Punk ging niet over gaan liggen en het nemen alleen maar omdat slechte dingen ‘hoe dan ook gebeuren’. Voor mij en anderen ging het om opstaan, terugvechten en mensen bij elkaar brengen, hoe verschillend ook.

Punkrock leidde er uiteindelijk toe dat ik meer een gevoel voor indiepunk-mode kreeg en naar post-hardcore luisterde. Deze post-hardcore bands begonnen met het verstrijken van de jaren steeds meer synths te gebruiken.